Wyrok NSA z dnia 6 lipca 2023 r., sygn. II OSK 72/21

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Leszek Kiermaszek Sędziowie sędzia NSA Marzenna Linska - Wawrzon (spr.) sędzia del. WSA Piotr Broda Protokolant starszy asystent sędziego Aleksandra Tokarczyk po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2023 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej E. K. i M. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 26 czerwca 2020 r. sygn. akt II SA/Ke 112/20 w sprawie ze skargi E. K. i M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kielcach z dnia 12 listopada 2019 r. nr SKO.PZ-71/3940/567/2019 w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 26 czerwca 2020 r., sygn. II SA/Ke 112/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej p.p.s.a.), oddalił skargę E. K. i M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kielcach z dnia 12 listopada 2019 r. w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy.

E. K. i M. K. złożyli skargę kasacyjną, którą zaskarżyli powyższy wyrok w całości, zarzucając Sądowi I instancji:

1. naruszenie prawa materialnego przez jego błędną wykładnię, a mianowicie art. 61 ust. 1 pkt 1 i 7 ppkt 2 (powinno być: pkt 2) ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 roku (zwanej dalej: u.p.z.p.) w związku z § 3 ust. 1 i § 5 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowany i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. 2003.164.1588; dalej: Rozporządzenie z 26 sierpnia 2003 r.) przez:

a) przyjęcie w wydanej decyzji wskaźnika planowanej powierzchni zabudowanej do powierzchni działki inwestycyjnej z rozpiętością tego wskaźnika od 0,5 do 0,9 inaczej od 50% zabudowy działki do 90% zabudowy działki, co jest niegodne z treścią art. 61 ust. pkt 7 pkt 2 cytowanej ustawy, gdzie uregulowano ustalenie przez organ wydający warunki zabudowy konkretnego wskaźnika zabudowy dla obszaru analizowanego w tym postępowaniu, a przepis ten nic nie mówi o wskaźniku mającym rozpiętość 40% intensywności zabudowy, który może być dowolnie interpretowany przy wydawaniu pozwolenia na budowę, gdzie właściwa decyzje o pozwoleniu na budowę będzie wydana z pominięciem jakiejkolwiek kontroli skarżących w ramach uznania urzędnika Starostwa w J., co oczywiste, z możliwością intensywności zabudowy przy przyjęciu wskaźnika 0,9, a więc możliwości zabudowy 90% powierzchni działki, które to uchybienie ustalenia owej intensywności zabudowy działki akceptowane przez Sąd w zasadzie przekreśla celowość ustalenia omawianego wskaźnika wymaganego przez wskazaną ustawę, bowiem winien być on ustalony z góry na 0,9 bez konieczności poszukiwania jakiegoś średniego wskaźnika o którym mówi § 5 ust. 1 Rozporządzenia,