Wersja obowiązująca od 2003-09-01 do 2004-05-01
[Opodatkowanie międzynarodowego przewozu drogowego towarów] 1. Podatnicy, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy, płacą podatek z tytułu świadczenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej usług międzynarodowego przewozu drogowego towarów:
1) w części – według zasad określonych w ust. 2–7 – w urzędzie celnym,
2) w pozostałej części według zasad ogólnych określonych w ustawie i rozporządzeniu
– jeżeli przewóz ten jest wykonywany pojazdami zarejestrowanymi za granicą.
2. Przepisu ust. 1 pkt 1 nie stosuje się do podatników, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy, z tych krajów, które nie pobierają podatków lub opłat o podobnym charakterze od usług międzynarodowego przewozu drogowego wykonywanych pojazdami zarejestrowanymi w Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Kwotę podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, ustala się jako iloczyn stawki 22% oraz kwoty 45 zł, w zaokrągleniu do pełnych złotych.
4. Podatek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, może być również płacony za okresy tygodniowe, miesięczne lub roczne, jeżeli podatnik złoży takie oświadczenie do naczelnika urzędu celnego [1] najpóźniej w dniu powstania po raz pierwszy obowiązku podatkowego. Kwotę podatku ustala się:
1) za tydzień – jako iloczyn stawki 22% i kwoty 136 zł, w zaokrągleniu do pełnych złotych,
2) za miesiąc – jako iloczyn stawki 22% i kwoty 454 zł, w zaokrągleniu do pełnych złotych,
3) za rok – jako iloczyn stawki 22% i kwoty 4 545 zł, w zaokrągleniu do pełnych złotych.
5. Organ celny wydaje dowód zapłaty podatku.
6. Organ celny jest obowiązany do poboru podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, z chwilą wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pojazdu, o którym mowa w ust. 1, a w przypadku gdy pojazd wjechał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez ładunku – z chwilą wyjazdu z tego terytorium z ładunkiem.
7. Zwalnia się od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, usługi wykonywane;
1) samochodami osobowymi i kempingowymi,
2) samochodami służb specjalnych, w szczególności: straży pożarnej, pogotowia ratunkowego i technicznego, służby więziennej, a także samochodami urzędów i izb celnych,
3) samochodami przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych państw obcych, pod warunkiem wzajemności, oraz misji specjalnych i organizacji międzynarodowych, korzystających z immunitetów i przywilejów dyplomatycznych,
4) pojazdami innymi niż wymienione w pkt 1–3, których dopuszczalna ładowność wraz z przyczepą nie przekracza 1500 kg.
[1] § 3 ust. 4 w brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 sierpnia 2003 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 152, poz. 1483). Zmiana weszła w życie 1 września 2003 r.
Wersja obowiązująca od 2003-09-01 do 2004-05-01
[Opodatkowanie międzynarodowego przewozu drogowego towarów] 1. Podatnicy, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy, płacą podatek z tytułu świadczenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej usług międzynarodowego przewozu drogowego towarów:
1) w części – według zasad określonych w ust. 2–7 – w urzędzie celnym,
2) w pozostałej części według zasad ogólnych określonych w ustawie i rozporządzeniu
– jeżeli przewóz ten jest wykonywany pojazdami zarejestrowanymi za granicą.
2. Przepisu ust. 1 pkt 1 nie stosuje się do podatników, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy, z tych krajów, które nie pobierają podatków lub opłat o podobnym charakterze od usług międzynarodowego przewozu drogowego wykonywanych pojazdami zarejestrowanymi w Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Kwotę podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, ustala się jako iloczyn stawki 22% oraz kwoty 45 zł, w zaokrągleniu do pełnych złotych.
4. Podatek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, może być również płacony za okresy tygodniowe, miesięczne lub roczne, jeżeli podatnik złoży takie oświadczenie do naczelnika urzędu celnego [1] najpóźniej w dniu powstania po raz pierwszy obowiązku podatkowego. Kwotę podatku ustala się:
1) za tydzień – jako iloczyn stawki 22% i kwoty 136 zł, w zaokrągleniu do pełnych złotych,
2) za miesiąc – jako iloczyn stawki 22% i kwoty 454 zł, w zaokrągleniu do pełnych złotych,
3) za rok – jako iloczyn stawki 22% i kwoty 4 545 zł, w zaokrągleniu do pełnych złotych.
5. Organ celny wydaje dowód zapłaty podatku.
6. Organ celny jest obowiązany do poboru podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, z chwilą wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pojazdu, o którym mowa w ust. 1, a w przypadku gdy pojazd wjechał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez ładunku – z chwilą wyjazdu z tego terytorium z ładunkiem.
7. Zwalnia się od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, usługi wykonywane;
1) samochodami osobowymi i kempingowymi,
2) samochodami służb specjalnych, w szczególności: straży pożarnej, pogotowia ratunkowego i technicznego, służby więziennej, a także samochodami urzędów i izb celnych,
3) samochodami przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych państw obcych, pod warunkiem wzajemności, oraz misji specjalnych i organizacji międzynarodowych, korzystających z immunitetów i przywilejów dyplomatycznych,
4) pojazdami innymi niż wymienione w pkt 1–3, których dopuszczalna ładowność wraz z przyczepą nie przekracza 1500 kg.
[1] § 3 ust. 4 w brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 sierpnia 2003 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 152, poz. 1483). Zmiana weszła w życie 1 września 2003 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2002-05-01 do 2003-08-31
[Opodatkowanie międzynarodowego przewozu drogowego towarów] 1. Podatnicy, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy, płacą podatek z tytułu świadczenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej usług międzynarodowego przewozu drogowego towarów:
1) w części – według zasad określonych w ust. 2–7 – w urzędzie celnym,
2) w pozostałej części według zasad ogólnych określonych w ustawie i rozporządzeniu
– jeżeli przewóz ten jest wykonywany pojazdami zarejestrowanymi za granicą.
2. Przepisu ust. 1 pkt 1 nie stosuje się do podatników, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy, z tych krajów, które nie pobierają podatków lub opłat o podobnym charakterze od usług międzynarodowego przewozu drogowego wykonywanych pojazdami zarejestrowanymi w Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Kwotę podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, ustala się jako iloczyn stawki 22% oraz kwoty 45 zł, w zaokrągleniu do pełnych złotych.
4. Podatek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, może być również płacony za okresy tygodniowe, miesięczne lub roczne, jeżeli podatnik złoży takie oświadczenie w urzędzie celnym najpóźniej w dniu powstania po raz pierwszy obowiązku podatkowego. Kwotę podatku ustala się:
1) za tydzień – jako iloczyn stawki 22% i kwoty 136 zł, w zaokrągleniu do pełnych złotych,
2) za miesiąc – jako iloczyn stawki 22% i kwoty 454 zł, w zaokrągleniu do pełnych złotych,
3) za rok – jako iloczyn stawki 22% i kwoty 4 545 zł, w zaokrągleniu do pełnych złotych.
5. Organ celny wydaje dowód zapłaty podatku.
6. Organ celny jest obowiązany do poboru podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, z chwilą wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pojazdu, o którym mowa w ust. 1, a w przypadku gdy pojazd wjechał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez ładunku – z chwilą wyjazdu z tego terytorium z ładunkiem.
7. Zwalnia się od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, usługi wykonywane;
1) samochodami osobowymi i kempingowymi,
2) samochodami służb specjalnych, w szczególności: straży pożarnej, pogotowia ratunkowego i technicznego, służby więziennej, a także samochodami urzędów i izb celnych [1] ,
3) samochodami przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych państw obcych, pod warunkiem wzajemności, oraz misji specjalnych i organizacji międzynarodowych, korzystających z immunitetów i przywilejów dyplomatycznych,
4) pojazdami innymi niż wymienione w pkt 1–3, których dopuszczalna ładowność wraz z przyczepą nie przekracza 1500 kg.
[1] § 3 ust. 7 pkt 2 w brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2002 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 46, poz. 438). Zmiana weszła w życie 1 maja 2002 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2002-03-26 do 2002-04-30
[Opodatkowanie międzynarodowego przewozu drogowego towarów] 1. Podatnicy, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy, płacą podatek z tytułu świadczenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej usług międzynarodowego przewozu drogowego towarów:
1) w części – według zasad określonych w ust. 2–7 – w urzędzie celnym,
2) w pozostałej części według zasad ogólnych określonych w ustawie i rozporządzeniu
– jeżeli przewóz ten jest wykonywany pojazdami zarejestrowanymi za granicą.
2. Przepisu ust. 1 pkt 1 nie stosuje się do podatników, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy, z tych krajów, które nie pobierają podatków lub opłat o podobnym charakterze od usług międzynarodowego przewozu drogowego wykonywanych pojazdami zarejestrowanymi w Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Kwotę podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, ustala się jako iloczyn stawki 22% oraz kwoty 45 zł, w zaokrągleniu do pełnych złotych.
4. Podatek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, może być również płacony za okresy tygodniowe, miesięczne lub roczne, jeżeli podatnik złoży takie oświadczenie w urzędzie celnym najpóźniej w dniu powstania po raz pierwszy obowiązku podatkowego. Kwotę podatku ustala się:
1) za tydzień – jako iloczyn stawki 22% i kwoty 136 zł, w zaokrągleniu do pełnych złotych,
2) za miesiąc – jako iloczyn stawki 22% i kwoty 454 zł, w zaokrągleniu do pełnych złotych,
3) za rok – jako iloczyn stawki 22% i kwoty 4 545 zł, w zaokrągleniu do pełnych złotych.
5. Organ celny wydaje dowód zapłaty podatku.
6. Organ celny jest obowiązany do poboru podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, z chwilą wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pojazdu, o którym mowa w ust. 1, a w przypadku gdy pojazd wjechał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez ładunku – z chwilą wyjazdu z tego terytorium z ładunkiem.
7. Zwalnia się od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, usługi wykonywane;
1) samochodami osobowymi i kempingowymi,
2) samochodami służb specjalnych, w szczególności: straży pożarnej, pogotowia ratunkowego i technicznego, służby więziennej, a także samochodami urzędów celnych,
3) samochodami przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych państw obcych, pod warunkiem wzajemności, oraz misji specjalnych i organizacji międzynarodowych, korzystających z immunitetów i przywilejów dyplomatycznych,
4) pojazdami innymi niż wymienione w pkt 1–3, których dopuszczalna ładowność wraz z przyczepą nie przekracza 1500 kg.