Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 23 czerwca 2020 r., sygn. II SA/Ol 805/19

Podatkowe postępowanie

Dnia 23 czerwca 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Lipiński Sędziowie Sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora Sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Protokolant specjalista Anna Piontczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 czerwca 2020 roku sprawy ze skargi J. K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie kary z tytułu urządzania gier hazardowych I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji; II. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej na rzecz skarżącego kwotę 7400 zł (siedem tysięcy czterysta), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Decyzją z "[...]" r. Naczelnik "[...]" Urzędu Celno-Skarbowego "[...]" (dalej: "Naczelnik", "organ pierwszej instancji") nałożył na J.K. (dalej: "Skarżący") karę pieniężną w kwocie 100.000 zł.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ pierwszej instancji podał, że 27 marca 2018 r.

w garażu znajdującym się przy domu wielorodzinnym przy ul. "[...]" funkcjonariusze Zarządu CBŚP "[...]" zatrzymali m.in. urządzenie "[...]", będące przenośnym urządzeniem do gier hazardowych. Naczelnik zaznaczył, że pod tym adresem już wcześniej zatrzymano automaty oferujące gry hazardowe. Podniósł, że w opinii z 30 listopada 2018 r. biegły wykazał, że urządzenie to jest w pełni funkcjonalnym automatem do gier, który nie realizuje wypłat bezpośrednio, lecz umożliwia wypłaty poza urządzeniem, po uwierzytelnieniu kluczem serwisowym. W uzupełnieniu opinii biegły przedstawił rejestry i bilanse z 3 dni poprzedzających zatrzymanie automatu i wyjaśnił, że skoro kalendarz w automacie wskazywał datę 31 lipca 1991 r., to został cofnięty o 9.981 dni. Biegły stwierdził, że w dniu zatrzymania urządzenia nie było ono uruchamiane, nie dokonywano też wpłat i wypłat. Naczelnik przytoczył treść przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 847, z późn. zm.), dalej: "ustawa". Wywiódł, że oferowane przez automat gry są grami, o których mowa w art. 2 ust. 3 i 4 ustawy, gdyż były grami losowymi, urządzanymi o wygrane pieniężne i rzeczowe. Stwierdził, że Skarżący był właścicielem urządzenia i udostępniał je w opisanym garażu, do którego miały dostęp osoby postronne. Zdaniem Naczelnika, bez uzasadnienia ekonomicznego i sprzeczne z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego byłoby przyjęcie, że Skarżący nieodpłatnie udostępniał urządzenie osobom obcym, narażając się na ryzyko poniesienia strat rzeczowych i finansowych. Uznał więc, że działalności Skarżącego miała cel komercyjny. Zaznaczył, że Skarżący pobierał opłaty za udział w grze i wypłacał wygrane. Organ pierwszej instancji stwierdził, że o korzystaniu z automatu przez różne osoby świadczy stan pomieszczenia, w którym znaleziono wiele butelek po piwie i niedopałki papierosów. Naczelnik uznał, że pozyskanie urządzenia do gier, wstawienie go do garażu, udostępnianie na nim gier i umożliwienie odwiedzania tego lokalu przez nieograniczoną liczbę osób, potwierdzają, że Skarżący był podmiotem, który bez koncesji, zezwolenia lub zgłoszenia urządzał gry na przedmiotowym automacie w rozumieniu art. 89 ust. 1 ustawy.