Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 27 kwietnia 2018 r., sygn. II SA/Ol 237/18

Administracyjne postępowanie; Budowlane prawo

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Adam Matuszak po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze sprzeciwu M.D. od decyzji Wojewody z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie pozwolenia na budowę oddala sprzeciw. WSA/wyr.1 - sentencja wyroku

Uzasadnienie

Decyzją z dnia "[...]" Starosta O., na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1332, dalej jako: Pr.bud.), po rozpatrzeniu wniosku M. D. o pozwolenie na budowę z dnia "[...]", zatwierdził projekt budowlany i udzielił inwestorowi pozwolenia na budowę obejmujące budowę budynku mieszkalno - usługowego wielorodzinnego o powierzchni zabudowy - 191,17m², powierzchni użytkowej - 568,10m² (w tym powierzchnia użytkowa 6 mieszkań - 442,64 m²) oraz kubaturze - 1973,00m³ (kategoria obiektu budowlanego - XIII) wraz z przyłączami w O., ul. G. na działkach o nr "[...]", "[...]" oraz "[...]". W uzasadnieniu organ, powołując się na art. 35 ust. 1 Pr.bud., podniósł, iż analiza projektu budowlanego wykazała zgodność planowanej inwestycji w zakresie opisanym tym przepisem. Jednocześnie wskazał, że w związku z treścią art. 35 ust. 4 Pr.bud., który stanowi, że w razie spełnienia wymagań określonych w art. 35 ust. 1 oraz art. 32 ust. 4, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę przedmiotowego budynku mieszkalno-usługowego wielorodzinnego wraz z przyłączami.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyli M. M. oraz A. M., którzy zakwestionowali prawidłowość analizy zacienienia i przesłaniania, znajdującej się w projekcie budowlanym. Ponadto w ich ocenie projektowany budynek jest za wysoki.

Decyzją z dnia "[...]" Wojewoda, na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1257, dalej jako: k.p.a.), uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. W ocenie organu odwoławczego stwierdzenie przez organ I instancji, że planowana inwestycja jest zgodna z przepisami w zakresie określonym w art. 35 ust.1 Pr.bud., należy uznać za przedwczesne. Z uzasadnienia kwestionowanej decyzji nie wynika bowiem, z ustaleniami którego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy organ I instancji sprawdził zgodność projektu budowlanego zatwierdzonego tą decyzją i w jaki sposób zgodność ta została zapewniona, zaś mapa do celów projektowych, na bazie której wykonany został projekt zagospodarowania terenu nie zawiera linii rozgraniczających tereny o różnym przeznaczeniu, które wyznaczone zostały w wymienionym wyżej planie zagospodarowania przestrzennego. Dopiero analiza pozostałych akt sprawy pozwala na stwierdzenie, że na terenie projektowanego przedsięwzięcia obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego części terenów miasta O. położonych pomiędzy ul. "[...]", "[...]", "[...]", "[...]", "[...]", "[...]" i rzeką L., uchwalony uchwałą nr "[...]" Rady Miejskiej w O. z dnia "[...]", zaś działki o nr "[...]" oraz "[...]" położone są na terenie oznaczonym w planie symbolem 3 MWU, opisanym jako teren śródmiejskiej zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z usługami, natomiast działka o nr "[...]" na terenie oznaczonym 1 KDz, opisanym jako tereny dróg publicznych zbiorczych. Z analizy projektu budowlanego wynika, że projektowany obiekt jest budynkiem mieszkalno-usługowym wielorodzinnym, a zasadnicza bryła budynku zlokalizowana została na działce o nr "[...]", czyli na terenie oznaczonym w planie miejscowym symbolem 3 MWU. Jednakże w ocenie organu II instancji przedłożony materiał dowodowy nie pozwala na ocenę, czy projektowany budynek spełnia wymagania planu miejscowego dla tego terenu. Nie wskazano bowiem, czy zostały spełnione wymagania w zakresie warunków i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania tego terenu, a zatem czy spełniony jest m.in. wymóg wysokości budynku, o którym mowa w § 18 ust. 7 pkt 3 planu miejscowego. Nie ustalono również jaka jest intensywność zabudowy (§ 18 ust. 7 pkt 5 planu miejscowego). Ponadto organ odwoławczy wskazał, iż zgodnie z § 12 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2012 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1422), obowiązującego w dacie rozstrzygania przez organ I instancji o pozwoleniu na budowę przedmiotowego budynku mieszkalno-usługowego wielorodzinnego, budynek na działce budowlanej należy sytuować w odległości nie mniejszej niż 4m od granicy z sąsiednią działką budowlaną, w przypadku budynku zwróconego ścianą z otworami okiennymi lub drzwiowymi w stronę tej granicy. Natomiast zaskarżoną decyzją zatwierdzony został projekt budowlany, w którym dwie ściany budynku zaprojektowanego na działce o nr "[...]", posiadające otwory okienne i otwór drzwiowy, usytuowane zostały na granicy z sąsiednią działką budowlaną o nr "[...]". Ponadto przepis § 18 ust. 1 wymienionego rozporządzenia wymaga, aby w projekcie zagospodarowania działki przewidzieć w zależności od jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, miejsca postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również miejsca postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne. Mimo, iż obowiązujący na terenie objętym rozpatrywaną inwestycją miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie reguluje w sposób jednoznaczny kwestii parkingów dla zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z usługami, realizowanej na terenie o symbolu 3 MWU, nie zwalnia to jednak projektanta z obowiązku przeprowadzenia analizy danej inwestycji w zakresie zapotrzebowania na miejsca postojowe i uwzględnienie w projekcie budowlanym takiej ich liczby, która będzie adekwatna do potrzeb użytkowników projektowanego obiektu budowlanego. Jednocześnie zwrócono uwagę na fakt, że wskazane na tym terenie miejsca parkingowe związane są z budową drogi i jej funkcjonowaniem, nie zaś z obiektem przewidzianym do realizacji na terenie planu, oznaczonym symbolem 3MWU. Podniesiono także, że projekt zagospodarowania terenu, zatwierdzony zaskarżoną decyzją nie pokazuje granic pasa drogowego, dlatego też organ powinien w pierwszej kolejności jednoznacznie ustalić, które elementy projektowanego budynku takie, jak: wycieraczka, daszki nadwieszone, balkony, lokalizowane są w pasie drogowym, a następnie rozważyć, czy taka lokalizacja wymaga uzyskania decyzji o pozwoleniu, o której mowa w art. 39 ust. 3 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Wyjaśnienia wymaga również, czy projekt budowlany załączony do wniosku o pozwolenie na budowę z dnia "[...]" był poddany ocenie przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, bowiem przedmiotem analizy organów administracji architektoniczno-budowlanej w postępowaniu o pozwolenie na budowę jest projekt budowlany opatrzony datą sporządzenia marzec 2017 r., natomiast pozwolenie konserwatorskie wydane zostało w oparciu o projekt budowlany ze stycznia 2017 r. Organ II instancji zwrócił również uwagę na konieczność dokładnego uzasadniania wydawanych decyzji, stosownie do treści art. 107 § 3 k.p.a. W świetle wskazanych nieprawidłowości, organ odwoławczy uznał, iż wydając zaskarżoną decyzję organ I instancji naruszył przepisy art. 7 k.p.a. i art. 77 § 1 k.p.a., a także art. 35 ust. 3 Pr.bud., gdyż przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę nie usunął wad projektu budowlanego, w zakresie określonym w art. 35 ust.1 Pr.bud. Organ I instancji winien zatem dokonać ponownej analizy całego materiału dowodowego, w szczególności pełnej kontroli projektu budowlanego w zakresie określonym w art. 35 ust. 1 Pr.bud., z uwzględnieniem aspektów wskazanych przez organ odwoławczy.