Wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 sierpnia 2007 r., sygn. III SA/Wa 1039/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Długosz-Szyjko, Sędziowie Asesor WSA Hieronim Sęk (spr.), Asesor WSA Aneta Trochim-Tuchorska, Protokolant Anna Kurdej, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2007 r. sprawy ze skargi P. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy dokonania zaliczkowego zwrotu podatku od towarów i usług za kwiecień 2006 r. oddala skargę.

Pismem z dnia 18 maja 2006 r. spółka P. sp. z o.o. (zwana dalej "Spółką" lub "Skarżącą") złożyła wniosek o zwrot w formie zaliczki kwoty podatku naliczonego w wysokości ... zł., wynikającego z deklaracji VAT-7 za kwiecień 2006 r. Do wniosku dołączyła oświadczenie, o którym mowa w art. 93 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), powoływanej dalej jako "u.p.t.u.".

Decyzją z dnia [...] r. Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w W. odmówił dokonania powyższego zwrotu. W motywach rozstrzygnięcia stwierdził, iż Spółka w rozliczeniu za sierpień 2005 r. i styczeń 2006 r. wykazała dostawę towarów oraz świadczenie usług na terytorium kraju, opodatkowane stawką 22 %. Dotyczyły one odpowiednio refakturowania kosztów oceny technicznej budynku magazynowego w P. oraz refakturowania kosztów doradztwa prawnego i podatkowego związanego między innymi z nabyciem przez obecnego udziałowca udziałów Spółki. Zdaniem organu podatkowego w świetle art. 93 ust. 1 i ust. 2 u.p.t.u. wykonanie przez Spółkę czynności opodatkowanych powoduje, iż nie został spełniony jeden z warunków umożliwiających dokonanie zaliczkowego zwrotu podatku naliczonego.

W odwołaniu od powyższej decyzji Spółka wskazała, że przy jej wydaniu naruszono: art. 5 u.p.t.u. przez niedozwolone rozszerzenie przedmiotu opodatkowania w związku z potraktowaniem zwrotu kosztów (refakturowania) jako czynności opodatkowanych; art. 93 u.p.t.u. przez jego niezastosowanie pomimo wypełnienia przez Spółkę hipotezy tego przepisu; art. 17 Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. L 145 z 13.6.1977, str. 1 ze zm.), zwanej dalej "VI Dyrektywą", stanowiącego o prawie podatnika do zwrotu podatku oraz art. 2 Dyrektywy Rady 67/227/EWG z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych (Dz.U 71 z 14.4.1967, str. 1301 ze zm.), zwanej dalej "I Dyrektywą", wyrażającego zasadę neutralności - poprzez taką interpretację przepisów art. 5 i art. 93 u.p.t.u., która prowadzi do naruszenia podstawowych zasad konstrukcji podatku od wartości dodanej oraz art. 120 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), powoływanej dalej jako "ord. pod.", wyrażającego zasadę praworządności - przez niedozwolone rozszerzenie zakresu opodatkowania i powoływanie się na praktykę organów podatkowych zamiast na obowiązujące przepisy prawa. Spółka wywodziła, że wskazane wyżej refakturowanie stanowiło jedynie techniczną czynność zwrotu kosztów ustalonego w ramach kooperacji między stronami, nie zaś odsprzedaż usług. Nie było zatem czynnością opodatkowaną w rozumieniu art. 5 ust. 1 u.p.t.u.