Uchwała SN z dnia 26 lipca 1990 r., sygn. III CZP 36/90

Sąd Najwyższy w sprawie z wniosku Piotra G. z udziałem Dariusza G. i Małgorzaty G. o zabezpieczenie płatności alimentów po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki w Lublinie postanowieniem z dnia 27 lutego 1990 r. I Cr 153/90 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„Czy w przypadku gdy matka, działająca jako przedstawicielka ustawowa małoletniego dziecka będącego wierzycielem alimentacyjnym, nie wyraża zgody na proponowany przez ojca tego dziecka – jako dłużnika alimentacyjnego w związku z zamierzonym przez niego wyjazdem za granicę – sposób zabezpieczenia płatności alimentów w postaci umowy poręczenia, sąd może wydać rozstrzygnięcie, które zastępowałoby oświadczenie woli matki i tym samym byłoby równoznaczne z zawarciem umowy poręczenia?”

podjął następującą uchwałę:

W przypadku gdy przedstawicielka ustawowa małoletniego uprawnionego do alimentów nie wyraża zgody na proponowane przez ojca tego dziecka – zobowiązanego do alimentacji w związku z zamierzonym przez niego wyjazdem za granicę – zabezpieczenie wykonywania należnych dziecku alimentów przez umowę poręczenia, sąd opiekuńczy może – w ramach rozstrzygnięć przewidzianych w art. 97 § 2 k.r.o. – wydać orzeczenie stwierdzające obowiązek przedstawicielki ustawowej uprawnionego do złożenia oświadczenia woli stanowiącego składnik umowy poręczenia.