Wyrok NSA z dnia 10 sierpnia 2011 r., sygn. II FSK 478/10

Jeżeli likwidacja nie w pełni umorzonego środka trwałego, będzie wynikiem utraty jego przydatności gospodarczej w ramach tego samego rodzaju działalności to powstała strata będzie mogła zostać zaliczona w poczet kosztów uzyskania przychodów. O tym kiedy środek trwały traci swoją przydatność gospodarczą decyduje podatnik. Na jego wybór należy patrzeć przez pryzmat obiektywnych kryteriów ekonomicznych, które pozwolą przyjąć, że mimo konsekwencji w postaci straty, działanie podatnika ma swoje uzasadnienie ekonomiczne i związek z przychodem.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia WSA (del.) Grażyna Nasierowska (sprawozdawca), Protokolant Dorota Żmijewska, po rozpoznaniu w dniu 10 sierpnia 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w K. działającego z upoważnienia Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 4 listopada 2009 r. sygn. akt I SA/Op 307/09 w sprawie ze skargi E. S.A. w O. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w K. działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 9 marca 2009 r. nr [...] w przedmiocie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w K. działającego z upoważnienia Ministra Finansów na rzecz E. S.A. w O. kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 4 listopada 2009 r., I SA/Op 307/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu uchylił interpretację indywidualną Ministra Finansów z 9 marca 2009 r. wydaną wobec E. S.A. w O. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych.

2. Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynikało, że we wniosku o wydanie interpretacji Skarżąca podała, iż w dniu 1 maja 1998 r. zawarła z gminą B. na okres 5 lat (z możliwością przedłużenia) umowę o korzystaniu przez Skarżącą z majątku ciepłowniczego. W ramach umowy była zobowiązana do bieżących napraw i konserwacji oraz do rozbudowy i modernizacji tego majątku. Z chwilą zaś wygaśnięcia umowy zobowiązana była do przekazania gminie jej majątku wraz z nakładami inwestycyjnymi. Gmina natomiast zobowiązała się do zwrotu równowartości tych nakładów według wartości księgowej netto (po odliczeniu amortyzacji). Majątek ciepłowniczy wraz z nakładami inwestycyjnymi zwrócono gminie w latach 2005-2006. Skarżąca wyjaśniła, że nakłady dokonane w czasie trwania umowy zakwalifikowała jako odrębne środki trwałe oraz jako inwestycje w obcych środkach trwałych. W związku z brakiem dobrowolnego zwrotu tych nakładów Skarżąca obciążyła gminę kwotą nakładów wystawiając dwie faktury VAT ze stawką 22% (3.252.314,94 zł i 3.167.170,65 zł). Jako przychód z tytułu zwrotu nakładów uznała kwotę netto z tych faktur, zaś jako koszt uzyskania przychodu niezamortyzowaną wartość środków trwałych. Skarżąca wskazała, że wyrokiem sądu z 3 sierpnia 2007 r. zasądzono od gminy na jej rzecz kwotę 4.667.919,65 zł po potrąceniu odszkodowania w wysokości 330.000 zł z tytułu bezumownego korzystania przez Skarżącą z majątku gminy, co oznaczało uwzględnienie roszczenia o zwrot nakładów w wysokości 4.997.919,62 zł. Powództwo dotyczące wydatków inwestycyjnych poniesionych po 30 kwietnia 2003 r. (zakończenie umowy) w kwocie 1.421.565,97 zł zostało oddalone. Postawione we wniosku pytanie dotyczyło tego w jakiej wysokości Skarżąca powinna określić wysokość przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów w związku z zasądzeniem wyrokiem sądu należności z tytułu zwrotu nakładów na majątku ciepłowniczym w sytuacji, gdy zasądzony zwrot jest niższy od niezamortyzowanej wartości środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych). Nadto Skarżąca zadała pytanie o to czy ujemna różnica między zasądzoną kwotą a nie ujętymi w kosztach nakładami w środkach trwałych (inwestycje w obcych środkach trwałych) stanowi stratę podatkową. Przedstawiając własne stanowisko w sprawie Skarżąca wskazała, że jej zdaniem zasądzona przez sąd należność będzie stanowić dla niej przychód podatkowy, gdyż zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654, z późn. zm.), powoływanej dalej jako: "u.p.d.o.p.", sprzedaż inwestycji w obcych środkach trwałych skutkuje powstaniem przychodu podatkowego. Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 tej ustawy wydatki na wytworzenie środków trwałych, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, są kosztem podatkowym w przypadku ich odpłatnego zbycia, bez względu na czas ich poniesienia. Różnica między wartością netto (po odliczeniu amortyzacji) inwestycji w obcych środkach trwałych a kwotą należną od gminy z tytułu poniesionych przez Skarżącą nakładów w obcych środkach trwałych będzie stanowić stratę podatkową z uwagi na to, że zasądzona kwota zwrotu jest niższa od wartości netto inwestycji w obcych środkach trwałych, tj. po odliczeniu amortyzacji.