Artykuł
Dodatkowe wynagrodzenie roczne za 2016 r. - jak je przyznawać pracownikom
Dodatkowe wynagrodzenie roczne, tzw. trzynastka, przysługuje co do zasady pracownikom jednostek sfery budżetowej i jest nagrodą za efektywnie przepracowany rok u danego pracodawcy. Wysokość trzynastki zależy od długości okresu faktycznie przepracowanego w danym roku.
Pracownik, który nie przepracował u danego pracodawcy pełnego roku kalendarzowego, nabywa prawo do dodatkowego wynagrodzenia rocznego w wysokości proporcjonalnej do przepracowanego okresu. Aby nabyć prawo do trzynastki, okres ten musi wynosić co najmniej 6 miesięcy.
Prawo do trzynastki w pełnej wysokości
Gwarancją otrzymania trzynastki w pełnej wysokości jest efektywne przepracowanie u pracodawcy całego roku kalendarzowego. Przepracowanie efektywne oznacza faktyczne wykonywanie pracy, a nie jedynie pozostawanie w stosunku pracy (uchwała SN z 25 lipca 2003 r., III PZP 7/03 r., OSNP 2004/2/26; wyrok SN z 18 października 2011 r., I PK 263/10, niepubl.). Przy ustalaniu prawa do dodatkowego wynagrodzenia rocznego ważne jest również nienaganne przepracowanie roku. Pracownik nie nabędzie prawa do trzynastki w przypadku:
● nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy trwającej dłużej niż 2 dni,
● stawienia się do pracy lub przebywania w pracy w stanie nietrzeźwości,
● otrzymania kary dyscyplinarnej wydalenia z pracy lub ze służby,
● rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika
- art. 3 ustawy o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery budżetowej (dalej: ustawa o dodatkowym wynagrodzeniu).
Pracownik zostanie pozbawiony prawa do trzynastki, gdy ww. sytuacje wystąpią w roku, za który pracownikowi przysługuje trzynastka.
Przykład
Anna D. była nieobecna w pracy 16 i 17 sierpnia 2016 r. Pracodawca nie otrzymał od pracownicy usprawiedliwienia za czas nieobecności. Taka nieusprawiedliwiona nieobecność w pracy nie może być jednak podstawą do pozbawienia pracownicy trzynastki. Podstawą do pozbawienia pracownika trzynastki jest jego nieusprawiedliwiona nieobecność w pracy trwająca dłużej niż 2 dni. W opisanej sytuacji nieobecność pracownicy w pracy była wprawdzie nieusprawiedliwiona, ale trwała dokładnie 2 dni. W związku z tym pracodawca nie może pozbawić pracownicy prawa do trzynastki.
