Zawód dla niezależnych

Joanna Parafianowicz: Adwokat musi praktykować w taki sposób, by mieć poczucie realizowania społecznej misji i pełnienia ważnej społecznie funkcji, ale także by utrzymać siebie i bliskich

Czego pani zdaniem najbardziej obecnie brakuje adwokaturze?

Adwokatura miała wiele lat, by przystosować się do wymogów współczesnego świata, ale tego czasu dobrze nie wykorzystała, zaś osobom, od których cokolwiek w adwokaturze obecnie zależy, brakuje dwóch rzeczy: po pierwsze świadomości tego, jak w praktyce wygląda życie przeciętnego adwokata, a po drugie, jak adwokaturę umiejscowić tu i teraz. Od dłuższego czasu błądzimy niczym dzieci we mgle i stale kontestujemy rzeczywistość. Jakkolwiek może to brzmieć naiwnie, jeśli samorząd ma spełniać rolę, do której został powołany (art. 1 prawa o adwokaturze), powinien szukać szansy w każdej przeszkodzie i nauczyć się wybierania mniej uczęszczanej drogi – nie może podążać za innymi, musi wytyczać własne szlaki. Kluczowe dla funkcjonowania adwokatury powinny być zatem innowacyjność i działanie wbrew znanym dotychczas zasadom, lecz w zgodzie z kluczowymi wartościami palestry. Tymczasem jako środowisko od 2005 r. wciąż zastanawiamy się, jak rozwiązać sytuację zmiany pokoleniowej w adwokaturze i zamiast po prostu przyjąć ją do wiadomości i się do niej przystosować, stoimy w miejscu. W wyniku otwarcia dostępu do zawodu adwokatura stała się dużo młodsza, ale mam wrażenie, że osoby, które są w niej od dekad, wciąż nie znalazły sposobu, jak z młodszymi kolegami znaleźć wspólny język, jak ich zrozumieć. Zamiast połączyć siły i czerpać równocześnie z doświadczenia i młodości to, co w nich najlepsze, mamy skłonność do budowania faktycznych podziałów. Adwokatura dzisiaj i