Odprawa pośmiertna

Odprawa pośmiertna

Janina Suzdorf, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej

Odprawa pośmiertna stanowi pomoc dla rodziny zmarłego pracownika. Jej wysokość uzależniona jest od długości okresu zatrudnienia u danego pracodawcy.

Zgodnie z art. 93 § 1 kodeksu pracy odprawa pośmiertna przysługuje z tytułu śmierci pracownika w czasie trwania stosunku pracy, a także w czasie pobierania po jego rozwiązaniu zasiłku z tytułu niezdolności do pracy wskutek choroby.

Stosunek pracy

Trwanie stosunku pracy należy rozumieć jako okres formalnego nawiązania stosunku pracy, bez względu na podstawę prawną zatrudnienia (umowa o pracę, powołanie, mianowanie, wybór, spółdzielcza umowa o pracę), a także wymiar czasu pracy, w jakim pracownik świadczył pracę (zatrudnienie w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy). Bez znaczenia jest także, czy pracownik w czasie formalnego pozostawania w stosunku pracy wykonywał pracę, czy też był zwolniony z obowiązku jej wykonywania, np. z powodu choroby własnej lub członka rodziny, korzystania z urlopu wypoczynkowego lub bezpłatnego, innej usprawiedliwionej nieobecności w pracy, związanej np. z korzystaniem ze zwolnienia okolicznościowego. Jeżeli pracownik w chwili śmierci pozostawał w więcej niż jednym zatrudnieniu, np. u jednego pracodawcy w pełnym wymiarze czasu pracy, a u drugiego – na 1/2 etatu, każdy z pracodawców jest zobowiązany do ustalenia wysokości odprawy pośmiertnej i wypłacenia jej uprawnionym osobom. Podobnie powinno być w przypadku, gdy pracownik w chwili śmierci pozostawał w dwóch stosunkach pracy z tym samym pracodawcą. Wówczas pracodawca powinien ustalić wysokość odprawy pośmiertnej odrębnie z każdego stosunku pracy, tak jak czynił to w odniesieniu do wynagrodzenia i innych należności związanych z wykonywaniem pracy przez tego pracownika na podstawie dwóch umów o pracę.